Wywiezieni z Borysławia
Szanowni Państwo, kilka osób (mężczyzn?) z Łęk Dukielskich i z sąsiednich miejscowości, które przed wojną pracowały w kopalni ropy naftowej w Borysławiu i przebywały tam w 1939 roku w momencie, gdy weszły na te tereny wojska sowieckie, zostało deportowanych w głąb Rosji, jedni na Syberię, inni do kopalni na Kaukazie (?). Czytaj dalej
Hm.. miło się to czyta.
Ja nie urodziłem się w Łękach. Urodził się tam mój ojciec – Edward Wierdak, syn Leona Wierdaka, kowala. Pamiętam, że rodzice rokrocznie zabierali mnie do dziadków „w Bieszczady” jak się wtedy mawiało. Przypadało to na sierpień, gdy w Łękach trwały żniwa. Byłem małym chłopcem, który wraz z rodzicami dwa dni jechał zatłoczonym niewyobrażalnie pociągiem do wsi gdzieś na końcu świata. Brak ciepłej wody, toalety w domu były dla mnie niezrozumiałe i tragiczne. Ale fascynował mnie świat mojego dziadka – kowala. Człowieka surowego, żyjącego w zgodzie z naturą. Z wiekiem, gdy dorastałem poznawałem więzi rodzinne, kościół polskokatolicki, do którego uczęszczali dziadkowie.
„Gdzie się kto uplągnie tam go ciągnie”
Mam 61 lat. Na imię mi Maria. Jestem szczęśliwą babcią, mamą i żoną. Urodziłam się i wychowałam w Łękach Dukielskich, a więc jestem Łęczanką, dlatego też pozwolę sobie na luźne wspomnienia z mojego dzieciństwa i młodości. Nie zawsze, jako uczennica Szkoły Podstawowej, byłam z tego powodu szczęśliwa, że mieszkam w Łękach, bo nazywano mnie „Maryśką od Kordyśki” albo Hudorką. Jak po powrocie ze szkoły żaliłam się rodzicom, że mnie przezywają, to babcia mi odpowiadała – „biją cię? – odpowiadałam – że nie – a ona na to – „to niech sobie gadają jak chcą, pogadają i przestaną, a ty się nie odzywaj i bądź dobra dla wszystkich”. Czas mijał i na ile stać było moich rodziców wykształcili mnie, wyszłam za mąż i opuściłam rodzinną wieś. Dopiero wtedy zrozumiałam, jak mi tęskno za Łękami: siedzeniem na progu, świeżym powietrzem i pracą w polu, na co narzekałam. Czytaj dalej
– Babciu, opowiedz nam coś, bardzo prosimy! No, babciu! Starowinka uśmiecha się ciepło i poprawia okulary; cóż zrobić? Nie ma rady, trzeba opowiadać. Dzieci sadowią się wygodnie wokół fotela. W pokoju pachnie szarlotka, a w piecu słychać trzask palonego drewna.
– Wiecie, jak nazywa się wioska, w której mieszkamy? Czytaj dalej
Wspomnienie o rodzinie Samborowskich
Nazywam się Samborowska Irena. Obecnie mam 58 lat. Urodziłam się w Łękach Dukielskich. Tutaj spędziłam dzieciństwo, młodość i obecnie też mieszkam w moim rodzinnym domu. Cieszę się, że mogę dołożyć cegiełkę do odtwarzanej historii mieszkańców Łęk Dukielskich. Czytaj dalej
Szanowni Państwo,
z żalem informujemy, że 28 czerwca 2014 roku odeszła pani Michalina Krężałek z domu Kołacz, Łęczanka, mieszkająca od wielu wielu lat we Francji. Miała 95 lat. O jej śmierci poinformowała nas jej wnuczka, Virgienie. Więcej na stronie:
http://memoire.lavoixdunord.fr/espace/madame-micheline-krezalek/258820
Rodzinie pani Michaliny, tak we Francji, jak i mieszkającej w Polsce, zwłaszcza w Łękach, składamy wyrazy współczucia.
Na stronie Stowarzyszenia “Jedność” jest zdjęcie pani Michaliny, kiedy wraz z córkami odwiedziła w 1965 roku swoich krewnych w Łękach, Katarzynę i Władysława Wierdaków. Zdjęcie wykonano przed domem państwa Wierdaków. Mama Katarzyny ze Zborowskich Wierdakowej – Zofia Zborowska (ur. 28 grudnia 1882 – zm. 17 lutego 1954), pochodziła z Gniadych i była siostrą Franciszki po mężu Kołacz (ur. 24 listopada 1892 roku – zm. 16 listopada 1970). A Franciszka była mamą pani Michaliny.
Na zdjęciu pani Michalina (z córkami) trzecia z lewej.